
A miña vida co meu marido foi un continuo sufrimento: como deixei escrito, sempre lle tiven máis respecto que amor. Manuel pasaba longas tempadas fóra de casa, e por pudor e decencia evitamos que transcendesen as súas infidelidades. Como historiador e escritor converteuse en líder intelectual do chamado Rexurdimento, e utilizoume para os seus fins políticos: rouboume unhas poesías que eu escribira para desafogarme, e publicounas en Vigo sen o meu permiso: iso foi o ano 63, fai agora século e medio. En vista do éxito, usoume como referente do seu movemento galleguista, e esixiume escribir máis.Acompañeino unha tempada a Madrid, onde os meus escritos me proporcionaron un pouco de diñeiro. Pero por ser muller non me pagaban moito nin ben, e ás veces nin o facían: o propio Bécquer morreu en decembro de 1870 sen pagarme o acordado por un artigo que lle enviara para a Ilustración Española. Regresamos a Galicia e seguín escribindo, aínda que o meu costume de dicir as cousas claras me ocasionou problemas: un día un grupo de 200 seminaristas de Lugo apedraron a imprenta que publicaba o Almanaque de Galicia por aceptar unha colaboración miña na que criticaba a hipocrisía dalgúns relixiosos. Quixeron amedrentarme, pero non me asustei e seguín escribindo. A miña fama ía crecendo; pero os amigos do meu marido empezaron a criticarme, dicindo que todo o bo que eu publicaba mo escribía o: non concibían que unha muller puidese desenvolver unha actividade intelectual. E un día que publiquei Nel imparcial de Madrid un artigo relatando o inaceptable e machista costume chamado "prostitución hospitalaria", que aínda perduraba entón nalgúns lugares da costa galega, e que consiste en que os homes ofrecían aos mariñeiros que acollían nas súas casas o regalo de pasar a noite mantendo trato carnal cos seus esposas ou fillas, aqueles "rexionalistas" lanzáronse contra o meu dicindo que eu quería desprestixiar a Galicia difundindo mentiras. Indigneime, pero non puiden facer nada contra eles, porque non tiven o apoio de Manuel nin de ninguén.
Cando se produciu o meu falecemento, o meu marido destruíu algunhas das miñas cartas, e varios artigos e obras que eu conservara para que se publicasen, como a historia do meu avó José Castro. Mesmo despois de morta seguín sufrindo agravios daqueles homes, que manipularon a miña memoria e modificaron partes das miñas obras (borrando parágrafos feministas, ou críticas á Universidade de Compostela); tamén se afeccionaron a cambiar a ortografía das obras que escribín en galego, para publicalas nun galego oficial e frío que non era o que se falaba antes nin agora: xa non son as miñas palabras senón as súas. E como colofón, sufrín o infamante secuestro do meu corpo: porque eu fora enterrada no cemiterio de Iria, en Padrón, onde pedira expresamente descansar para sempre; pero seis anos despois do meu óbito aquel grupo de rexionalistas, co meu marido á fronte, perpetraron a exhumación e trasladáronme a un mausoleo que fixeran para min en Santiago, converténdome contra a miña vontade en musa e obxecto de culto da súa ideoloxía, a pesar de que eu renegara deles e deixara de escribir en galego como resposta á súa xenreira. Remata aquí a miña denuncia. Grazas por atenderme. Só lles prego que fagan o posible para que devolvan os meus restos mortais ao meu querido cemiterio de Padrón. Quero descansar en paz, sen que os homes me impoñan a súa vontade! Quero ver o mar! Son Rosalía Castro de Murguía: por favor: axúdenme!
Ánxela.
Ningún comentario:
Publicar un comentario